Op de camping waar ik vannacht heb gestaan zit een Nederlandse eigenaar Hij is een totaal verwaarloosde toko aan het opknappen met allerlei voorzieningen en activiteiten, waaronder de bekende Ardennen activiteiten, zoals abseilen, rotsklimmen, tokkelen, maar ook in een boom klimmen en dan naar een trapeze springen. De foto's zullen dat wel duidelijk maken over een paar dagen.
Ik had veel zin in deze tocht en keek niet op tegen de bergen. Aan het eind van de ochtend kreeg ik het gevoel dat het hoogteprofiel in de beschrijving niet helemaal klopte. Aan de goede kant: er stonden meer toppen in de beschrijving dan ikzelf had geteld, dus dat schoot lekker op.
In de middag begon dat te veranderen. Ik kon geen relatie meer leggen met mijn eigen hoogtemeter. Dus op een gegeven moment wist ik niet meer met welke beklimming ik bezig was en, nog erger, hoeveel er nog zouden komen. Er bleven maar nieuwe beklimmingen komen. Mijn knieen werden als kauwgum (kwestie van eten/drinken). Ik werd er niet goed van. In Clermont dacht ik echt als nu, na deze bocht, die lang verwachte lange afdaling (30 km) naar Maastricht niet komt, wordt ik gek. En ja hoor, hij kwam.
Overigens Clermont is een aardig dorpje met een Jacobskerk die heel bijzonder is. Ook een St Jacob op het dak als windvaan.
De afdaling was verder prachtig en ik nam mij voor om voorlopig geen berg meer op te gaan. Voor Maastricht ben ik gaan bellen naar de camping, die volgens een voorbijganger niet meer bestaat. Inderdaad het nummer was opgegeven. Telefonisch uiteindelijk een camping ten oosten van Maastricht gevonden. Weg voornemen: ik moet het plateau van Margraten bestormen. Ik had me voorgenomen, omdat ik in Belgie geen inkopen heb kunnen doen (geen winkel gevonden op mijn weg) om als ik in Maastricht ben een heerlijke maaltijd te gebruiken in het 'Bourgondische' Maastricht. Deze camping ligt echter zo ver van de stad, dat het een Bourgondische maaltijd in 'Mooi Bemmelen' (de camping) wordt. Overigens ook uitstekend. Gezellig met de buren zitten kletsen, ook verstokte fietsers uit Den Haag.
Dit was, denk ik een van mij zwaarste etappes, door de afstand (133 km), de bergen, maar vooral de onvoorspelbare verwarring rondom waar eindelijk de laatste afdaling begint.
Bovendien was de weg de laatste 50 km slecht, er is slecht onderhoud aan gepleegd dus zat hij vol scheuren, wat heel zwaar fietsen is. Uiteindelijk compenseert een douche en een goede maaltijd alles. Ik ben in ons platteland met nog ongeveer 360 km voor de boeg: eitje. Het weer was weer perfect: geen zon, geen regen!!!
