Gisteren avond was er na het avondgebed een toespraak door de prior. De inhoud stond natuurlijk in het teken van verbondenheid, hoop en vrede.
De organisatie was echt op zijn Taizé's. Moet je voorstellen, meer dan 4000 mensen in die gigantische kerk. Er zijn denk ik minstens 30 talen vertegenwoordigd. Binnen 10 minuten zit iedereen die dat wil op plekken bij koptelefoons of luidsprekers waar vertalers de woorden van de prior vertalen. Van Chinees tot Roemeens en van Duits tot Spaans. Toen ik bij de koptelefoons zat voor Nederlands, maar die niet gebruikte omdat mijn Frans acceptabel genoeg is, hoorde ik op een afstandje door al die luidsprekers echt Babel. Minstens 8 talen door elkaar (talen die niet via de koptelefoons werden doorgegeven, omdat de groepen te groot zijn). Maar toen ik later bij een van die luidsprekerregio's ging zitten, was het toch echt duidelijk één taal die je daar goed kon verstaan.
Vanochtend bewolkt. Het eerste stuk (35 km) tot aan Chalons s Saone gaat over een strak fietspad, la voie verte. Een oude stoomspoorbaan. Schiet lekker op, is rustig en mooi, maar na verloop van tijd wat saai. Af en toe zijn er chicanes als er een weg kruist. Na verloop van tijd was de uitdaging natuurlijk (om de saaiheid wat te elimineren): hoe krijg ik dat lange ding liggend door die chicane heen zonder te vallen. Tegen de tijd dat ik in Chalons was beheerste ik die kunst (ze werden ook wel wat makkelijker, moet ik toegeven).
In Chalons is het over met het mooie weer en kan ik een regenachtige dag tegemoet zien. Geen foto's van Chalon. Vast en zeker een bezienswaardige stad, maar om een of andere reden ga ik die niet bekijken als het regent.
Als ik Chalon uit rijd gaat dat via een industrieterrein. Een van de ellendigste plekken op zo een terrein zijn de industriespportjes, die lopen altijd scheef op de weg. Ik had het kunnen weten (niet de eerste keer). Een behoorlijke vaart, ik probeer met een bocht loodrecht op het spoor uit te komen. De eerste rails voelt al verkeerd en ja hoor de tweede rails: met een enporme schuivert onderuit. Wta had ik weer de pest in. De eerste auto weet mimj te ontwijken en rijdt door. De derde, een vrachtwagen stopt en toont voldoende belangstelling om deze zieligerd weer bij zinnen te krijgen. Iets van: chemin de fer avec de pluie c'est funest. Gewoon voorzichgtiger zijn. Ik herinner mij dat ik 6 jaar geleden in Strassbourg op iedere straathoek, met stalen putdeksel en regen plat ging. Oh what a shame!!!
De route blijft redelijk vlak, het lijkt wel de Zeeuwse eilanden.
Gray wordt mijn einddoel, ik heb zolang doorgefietst totdat het droog werd, anders zou het de eerste keer zijn dat ik de tent op moet zetten bij regen.
Uiteindelijk nog 149 km gefietst. Nog even gauw Gray in en mijn verdere, reeds bekende tradities voortzetten.
