Gisteren avond gezellig met mijn buurman een wijntje gedronken. De man wist erg veel over de historie van Tournai te vertellen, een stad met een enorme geschiedenis en erg belangrijk in de tijd van de Merovingers. Natuurlijk moest ik dus vanochtend eerst nog een rondje door de stad fietsen. Ik ben feitelijk te lang onderweg om van alle details van dit soort historische plaatsen te genieten. Daarvoor is "doorreis" dus niet geschikt.
Vandaag weer veel wind tegen gehad, dat blijft zwaar. Nog wel heuvels maar niet zo veel als gisteren. Dit keer veel in de buurt van de Schelde gefietst. Ook de bron van de Schelde bezocht, een schoon klein beekje met een gedenkteken er bij.
Onderweg regelmatig een andere eenzame fietser (een Limburger) op weg naar Santiago gepasseerd. En in Cambrai hebben we samen thee gedronken.
Ik ben nu 4 dagen onderweg en ik heb het gevoel dat dit mijn zwaarste tocht is. Ik kan niet echt aanwijzen waarom dat is, want objectief gezien heb ik veel zwaardere tochten gedaan. Dan kan er dus alleen maar een subjectieve reden zijn. Vermoedelijk zie ik (voor het eerst) op tegen het relatief onbekende traject en de afstand. Het zal ongeveer 5000 km worden en mijn langste tocht tot nu toe was 3000 km (de Hanzeroute), wat ik 'fluitend' heb gedaan (ondanks het gigantisch slechte weer, toen). Ik vermoed dat ik daarom maar niet in mijn rithme kan komen.
Nog een compliment aan de Belgische automobilist. Perfect, ze verlenen mij voorrang waar dat helemaal niet nodig is en gaan heel voorzichtig met mij om.
Vandaag 129 km op de teller.
Na de was te hebben gedaan (morgen ruik ik weer even heel lekker!!!) ben ik nog even St Quentin ingegaan voor mijn biertje. Ik kreeg een enorme aanval van luiheid en heb dus meteen maar een Pizza verorberd, hoef ik dadelijk niet af te wassen. St Quentin is een aardige plaats, maar steekt niet echt boven de anderen uit. Ze hebben een redelijk smakeloze ingreep gedaan door het grote plein om te toveren in een tropisch strand, compleet met zwemparadijs.
De ligfiets krijgt, als van ouds weer heel wat bekijks. In sommige stadjes zijn toegangswegen, met kinderkopjes die erg stijl zijn. Als ik daar in draai zie ik de mensen denken: "Oihoi, als dat maar goed gaat!!!" Dat denk ik dan zelf ook wel eens, maar onvervaard begin ik dan toch aan de klim. Mooi als ik dat dan toch weer overleef.
