Vanochtend heb ik besloten om niet verder te gaan naar Spanje. Ik ben al twee weken tegen mezelf aan het knokken en heb daar geen goed gevoel over. Feitelijk had ik dat al voor deze tocht, maar ik dacht dat dat wel over zou gaan, of wilde het niet toegeven. Feitelijk ontbreekt de spirit en dat is wat je wel nodig hebt om dit, alleen, te doen. Toen mijn knie gisteren avond weer begon op te spelen, waar ik vandaag dus wel knap last van had, was dat de druppel. Tom, herken de signalen!!! Daarom ga ik nu rustig langs een andere route op huis aan. Dat zal nog wel 2 a 3 weken duren en ik zal zeker mooie plekken tegen komen. Ik vind het heel jammer, maar het stomste wat je m.i. kunt doen is, omdat je het niet durft toegeven, door te gaan.
Ik zal er zeker nog wel achter komen waarom ik dit slechte gevoel had, want het is voor het eerst dat me dit overkomt.